Hoewel er aan het concept niets veranderde, was deze opvolger inderdaad volstrekt nieuw. Het topmanagement van Toyota in Japan had hemel en aarde bewogen om met de SW20 een voltreffer te scoren.

De AW11 was een geslaagd experiment. De opvolger moest een volbloed worden die niets meer te wensen overliet. Maar liefst zes designstudio’s werden onafhankelijk van elkaar, ingeschakeld om de tweede generatie MR2 vorm te geven. Tal van voorstellen werden bekeken en afgekeurd totdat uiteindelijk het ontwerp van een studio in Californië het groene licht kreeg. De lay-out van de auto was uiteraard identiek aan de oer MR2.

De SW20 werd een comfortabele sportwagen die als gevolg van zijn ruimere maten afstandelijker ten opzichte van zijn bestuurder is. Blonk de AW11 uit door zijn eigenzinnige, geprononceerde lijnen.

De SW20 kreeg zowel qua in- als exterieur softe vormen. Ondanks de grote verschillen pleegde Toyota geen stijlbreuk. De familiebanden tussen de beide MR2’s waren evident.

De SW20 scoorde. Met z’n introductieprijs van net even onder de zestigduizend gulden voor een “kaal” exemplaar, zonder achterspoiler en T-bar, overtroffen de vaderlandse verkoopcijfers al spoedig die van de voorganger. Deze MR2 die vele malen duurder leek dan dat hij uiteindelijk was, werd al spoedig “The poor man’s Ferrari” genoemd.