DE GROTE CLUBDAG

DE GROTE CLUBDAG

Zondagochtend 28 april om 9:00 uur is het verzamelen geblazen bij Van der Valk Stein Urmond. Veel leden hebben gebruik gemaakt van de vele overnachtingsmogelijkheden in de omgeving. In Wittem, Stevensweert, maar ook bij Van der Valk zelf. Het valt immers niet mee om (bijvoorbeeld uit Groningen en Drenthe op zondagmorgen al om 9:00 uur aanwezig in Midden Limburg) Stein/Urmond.
Uit alle windstreken zijn ze gekomen. In de ontmoetingsruimte hoor je vele verschillende Nederlandse dialecten. Er zijn ook verschillende deelnemers uit België. De opkomst is groot. Ook al is het al een week na Pasen, de ontmoetingsruimte van het restaurant kleurt al snel geel als gevolg van de uitgereikte T-shirts. De organisatie heef nu eens gekozen voor geel voor de T-shirts met opdruk.  Dat overigens erg goed past bij de kleur van verschillende deelnemende MR2’s. Er is koffie en thee en de hier gebruikelijke vlaai is er in verschillende soorten. Het ontvangstcomité bestaande uit Raphaël, Twan en Edward is druk met de administratieve en financiële beslommeringen en het uitreiken van de T-shirts.
Image
Weet je trouwens waarom er een Toekan als symbool is gekozen voor de hotel/restaurants van Van der Valk en niet de roofvogel? Dat zit zo: het idee ontstond toen de familie vogelpark Avifauna aankocht. Dat was niet lang na de oorlog. En vanwege de herinneringen aan de nazi’s en de aard van de roofvogel zelf was men opzoek naar een ander symbool. De familie vond de toekan een mooie, grote, tropische vogel, een vrolijk beest, een gezellig beest, dat beter bij de familie paste.
Om een uur of 10 start de eerste tourrit. We rijden in colonne naar Vaals. Onderweg trekken we nogal wat bekijks. Vooral de opvallende gele AW11 met de witte wielen (van Erik) doet menig hoofd omdraaien. In Gulpen ontmoeten we een andere grote groep met gele T-shirts. Even denken we dat we iets gemist hebben en te laat uitsluiten. Maar het blijkt een door vrijwilligers begeleide en door de ANWB gesponsorde wandeltocht. Hier blijkt ook dat het voor sommige deelnemers een thuiswedstrijd is. De ouders van Thom staan langs de weg. Edward en Twan rijden voorop tot we op halverwege op een wegopbreking stuiten. Dat is draaien geblazen. Snel zijn we weer op weg.  Eenmaal aangekomen bij de Wilhelminatoren in Vaals parkeren we in een lange rij voor het restaurant. Binnen staat een prima lunchbuffet klaar. Daarna beklimmen veel leden de toren om te genieten van het uitzicht. Hoewel, genieten? Als je bovenop een glazenplaat staat is het aardoppervlak wel erg ver weg.  Is dat een reden waarom en aantal leden liever even gaat tanken in Vaals? Of komt dat echt door de wat kleine tankinhoud van de AW11? Waarschijnlijk toch hoogtevrees. Dat blijkt toch wel veel voor te komen onder de leden. Komt dat door die lage zitpositie in de auto?
Image
Als iedereen weer vaste grond onder de voeten heeft start de tweede tourrit. Bijna alle ZZW's vertrekken met de kap open. Helaas blijft het niet helemaal droog. We gaan naar België, naar Lac de la Gileppe. De route ernaar toe is prachtig. De wegen zijn hier en daar wat minder. Een wonder dat alles na afloop nog op en aan de auto zit. Toch wel goed gebouwd die Toyota’s. Onderweg doorkruisen we een natuurgebied. Ineens ligt midden op de weg een doodgereden Ree. Net gebeurd. Bijna doormidden. Een luguber gezicht. Ook bij Lac de la Gileppe staat een uitkijktoren middenin de bosrijke omgeving, direct aan het stuwmeer. Er is geen trap, of was die er wel? We hebben niet echt gezocht. We bestijgen de toren daarom met de lift. We kijken uit op het stuwmeer en over het glooiende landschap, echt prachtig! De toren is niet zo hoog als die op het Drielandenpunt, maar toch hoog genoeg. Op de parkeerplaats stellen we ons op voor de groepsfoto. Een mooie herinnering. De evenementencommissie was hier tijdens de voorbereidende werkzaamheden om 12 uur ’s-nachts, ja echt waar! We krijgen geen details te horen, maar het schijnt dat het hier ook 's-nachts interessant is, niet vanwege het uitzicht, maar vanwege de activiteiten die er dan plaatsvinden. We vragen maar niet verder.
Na de groepsfoto beginnen we aan de laatste etappe, richting Valkenburg. Ook nu weer een prachtige route. We maken ook kennis met een staaltje slechte wegenbouw. Waarschijnlijk hebben hier een aantal figuren hun taakstraf vervuld en met kruiwagens en scheppen het asfalt lukraak over de weg verspreid. De moeite van het aanleggen van verkeerdrempels kan men zich hier nu in ieder geval besparen. Verderop moeten we nog een klein stukje van de route afwijken omdat men probeert een stukje weg te verbeteren. Nu maar hopen dat het niet dezelfde lieden zijn die zich ook hebben uitgeleefd op het stuk weg van daarnet.
Image
Verder verloopt de rit prima. Ook nu weer erg mooi en plezierig te rijden. We rijden Valkenburg binnen en parkeren weer in een lange rij tegenover het restaurant De Feestgrot. We sluiten de dag af met een gezellig etentje in een bijzondere omgeving.
"Evenemententeam dank voor al jullie moeite. We hebben genoten."