NORMANDIË 2019

NORMANDIË 2019

Deze tweede Normandië toer van de Club is zo mogelijk nog een groter succes geworden dan de trip in 2015. Van 11 tot 16 september 2019 was een groep van 23 leden onderweg in Normandië onder de bezielende leiding van Chris Arnouts en zijn assistent Con.
Het werd een reis met veel indrukken, emoties en  nieuwe vrienden. Om het onderlinge contact tijdens de trip optimaal te laten verlopen is enkele dagen voor vertrek de groepsapp  Normandië 2019 in de lucht gekomen.  Chris heeft hier meteen de eerste instructies op gedeeld: 11 september om 8.00 uur met een volle tank verzamelen bij Jurgen de Bondt (rode AW11) in Belsele bij Antwerpen. Als voorbereiding raadt Chris aan om vooraf nog enkele films en afleveringen van een serie te bekijken: Saving private Ryan, The longest day en 3 afleveringen van Band of brothers. Dat blijkt een goed advies om een indruk te krijgen van wat zich in Normandië heeft afgespeeld.  Via de app wordt alvast geïnventariseerd wat een ieder de komende dagen wilt eten. Ondanks de omvang van de groep verloopt dat best soepel. Later blijkt dat Chris en Marie alle individuele menu’s op heel smalle strookjes hebben afgedrukt, die Chris vervolgens weer dagelijks vooraf uitdeelt. Het werkt in ieder geval prima.
Image

Dag 1: 12 september:

Na een maandenlange voorbereiding door Chris was het dan eindelijk zover. Op 12 september meldden zich een achttal MR2’s bij Jurgen de Bondt. Omdat er wat files zijn, iets later dan gepland. Intussen waren er ook al drie MR2’s op eigen gelegenheid (en geheel eigen wijze) op weg naar Carentan. Ingrid en Paul verblijven al een paar dagen in Calais en Honfleur om vervolgens door te rijden naar Carentan. Alain en Michelle gaan via Amiens en St. Quentin en pakken onderweg een bac (vlaams voor pont) om de Seine over te steken. Zij zijn sinds kort in het bezit van een zilveren ZZW30 en deze reis betekent ook het eerste contact met andere leden van de groep. Michelle schrijft al op de eerste dag: “De prettige sfeer en de vriendelijke mensen. Dat zal tof zijn en zeer interessant”.  Jaap en Jeanette gaan deels via de peage en deels via binnenwegen langs de kust richting Carentan.

Jurgen is beroepschauffeur en kent een goede en snelle route via de snelwegen waarbij drukte en tolwegen ontweken worden. Chris heeft daar natuurlijk weer GPX en ITN bestanden van gemaakt zodat iedereen over de juiste route beschikt. Dit voor het geval de trein onderweg uit elkaar valt.
Image
Image
Jurgen vertelt over het verloop van de rit: ”Deze morgen begon de lang verwachte trip naar Normandië. Aangezien de trip in 2015 zo goed was bevallen waren de verwachtingen hoog gespannen, maar na de aankomst van de eerste auto's bij mij thuis, was al snel duidelijk dat het ook deze keer een memorabele reis zou worden. Nadat iedereen was voorzien van thee of koffie en de nodige sanitaire stop had gemaakt konden we net voor 9 uur de rit richting Frankrijk aanvatten. Aanvankelijk was dit in droge omstandigheden, toen was er eerst wat gedruppel en hoe verder we reden veranderde dit uiteindelijk in een druilerige regen. Onderweg zijn we in Abbeville even gestopt om wat bij te tanken en zijn er van sommige onder ons foto's getrokken door een toestel wat niet iedereen als even leuk ervaart, maar al bij al verliep de reis, op een enkele file na, goed.

Even voor 15 uur zijn we in Honfleur aangekomen waar we met zijn allen in het kleine binnenhaventje op een terrasje iets zijn gaan eten. Vandaaruit ging het verder richting Carentan, waar ons hotel voor de volgende dagen was voorzien. Nadat de kamers verdeeld waren, konden we, na een drankje op het terras gaan genieten van een lekker diner. Nadien hebben we met zijn allen nog iets genuttigd op het buitenterras van het hotel en kon Chris ook nog even de opzet voor de komende dagen toelichten. Uit die toelichting was dan ook maar één conclusie te trekken.... er staan erg leuke dingen dagen voor de deur!!!”.

Dag 2: 13 september:

Op dag twee is iedereen al vroeg uit de veren. Het is gezellig druk aan de ontbijttafel. We zamelen in voor een pot waarmee onze aanvoerder de entree van de te bezoeken musea kan betalen en zodoende gebruikmaken van groepskorting. Sommigen moeten nog even snel pinnen en/of tanken. Op de grote de parkeerplaats in Carentan is het oppassen geblazen, voor je het weet betaal je voor een hele week.  Dat moet je dan elders weer zien terug te verdienen. Als iedereen zich weer bij het Kyriadhotel heeft gemeld kunnen we op pad voor de eerste excursie.
Image
Michaël van Grinsven vertelt:
” Onze tour door Normandië begon bij de bestemming Saint-Come-du Mont. Een plaats die de geallieerden eerst moesten innemen om Carentan te kunnen veroveren. Carentan was zeer belangrijk voor hen omdat daar de troepen die op Utah en Omaha Beach geland waren te kunnen samenvoegen. We bezoeken allereerst een plek met de bijnaam Dead men’s corner. Een hoek op een kruising van wegen die zijn bijnaam heeft gekregen omdat hier een Amerikaanse tankcommandant werd gedood bij de gevechten om het huis dat hier op een heel strategisch punt staat en was ingenomen door de Duitsers. Die hadden hier een commandopost en ziekenboeg ingericht. De gedode tankcommandant heeft vervolgens nog een aantal dagen dood uit de geschutskoepel van zijn tank gehangen, omdat zijn lichaam door de hevige gevechten niet geborgen kon worden. Deze woning is nu een museum en is ingericht zoals het destijds was, inclusief de bijbehorende wapens en communicatiematerialen. Dit was allemaal erg indrukwekkend aangezien het allemaal in zo’n goede staat was. Je kreeg bijna de indruk of alles nog volop in gebruik was.
Na het museum Dead men’s corner bezochten we op dezelfde locatie nog D-day experience. Dit was echt heel goed gemaakt, indrukwekkend en gaf echt een beeld van wat de militairen toen hebben meegemaakt. Bij deze experience stapte je namelijk in hetzelfde vliegtuig als de parachutisten van toen, na een briefing van kolonel Wolverton te hebben bijgewoond. En dit vliegtuig was tevens een simulator. Tijdens deze experience leek het dus alsof je echt opsteeg met het vliegtuig, of je een rondje vloog over het vliegveld en uiteindelijk op weg ging naar Normandië. Onderweg zag je vervolgens ook alle schepen die ook onderweg waren en werd je beschoten met alle reacties van het vliegtuig die daarbij horen. Waar iedereen van tevoren nog wat grappen maakte was iedereen er na afloop toch even stil van.
Image
Dit natuurlijk met de gedachte in het achterhoofd dat wij wisten dat we zo kunnen uitstappen en verder lopen, terwijl er ontzettend veel personen gesneuveld zijn op deze wijze. In werkelijkheid zaten er jongens van 18-20 jaar in deze vliegtuigen, die eigenlijk niet echt wisten waar zij in terecht kwamen.

Al met al was de eerste locatie ‘Dead men’s corner’ heel geschikt om de reis mee te beginnen en een goed beeld te krijgen van wat er allemaal is gebeurd in Normandië aan het begin van onze bevrijding.

Michaël vervolgt: “ Na eerst even lekker geluncht te hebben zijn we naar de tweede locatie van de eerste dag gereden om daar het museum te bezoeken. Utah Beach is een van de twee stranden waar de Amerikanen geland zijn.  Het museum is vlak aan het strand gelegen en is erg mooi met een hele mooie collectie aan materieel, kleding en verhalen. Na het museum zijn we een wandeling gaan maken over  het strand waar toen honderden militeren aan land zijn gekomen of zijn gesneuveld.

 

Heel bizar om daar nu 75 jaar later in vrijheid te kunnen lopen, met in het achterhoofd wetend wat voor een hel het daar toen is geweest en dat het heel anders had kunnen aflopen.  Op het strand zijn we nog een paar overgebleven bunkers gaan bezoeken. Om zo eens te kijken wat voor gigantische bouwwerken de Duitsers daar in een paar jaar tijd hebben laten bouwen door honderdduizenden, vooral , Franse arbeiders. Het moest uiteindelijk een meer dan 5.000 km lange verdedigingslinie langs de kust worden.

We lopen over het strand terug naar het verzamelpunt. Even wat schelpen zoeken om op die manier alle indrukken een plek te geven.

Onderweg rijden we  langs een mooie route langs de kust  via St. Mere Eglise terug naar het hotel en krijgen alvast een indruk te krijgen van het programma van de volgende dag”.

De tweede dag zit er dan ook al weer op. We gaan om een uur of half acht aan tafel voor het diner. Niemand hoeft na te denken over wat hij heeft besteld. Met behulp van de strookjes van Chris en Marie weet iedereen precies wat hij /zij te eten krijgt. We zitten daar tot een uur of 10 na te praten over de ervaringen van de afgelopen dagen. Er is gelukkig ook tijd voor ontspanning. En het blijkt ook dat het goed klikt tussen de leden. Het is echt een team aan het worden. Er ontstaat zelfs een groepsyell (Calvados, Calvados, Calvados!!!). Net als bij de cheerleaders, maar dan zonder versierselen. Wel belangrijk te melden dat het Calvados, Calvados, Calvados gaat over de streek waar we verblijven en niet op het drankje. Of was het toch het dessert…

Image

Dag 3: 14 september:

Iedereen is vroeg op. Even gezellig ontbijten en dan gaat het onder aanvoering van machinist Chris rijdt het treintje al vroeg richting  St. Mere Eglise. Op de parkeerplaats naast de kerk horen we het verhaal van de parachutist. Daarna bezoeken we het museum in die plaats. Ook vandaag weer veel indrukken.

Image

De dag volgens Tonnie: ”Na een lekker Frans ontbijt weer in de auto gestapt om met de hele groep weer dingen te zien en te ontdekken. We rijden naar St. Mere Eglise en parkeren op het grote plein. Edward, in Carentan door schade en schande wijs geworden zoekt een gratis parkeerplaats bij het restaurant waar we straks gaan lunchen.

Image
De eerste bezienswaardigheid van vandaag is de parachutist aan de kerktoren. Hij was daaraan met zijn parachute blijven hangen. Het verhaal gaat dat hij pas na 2 dagen door de Duitsers levend uit zijn ongemakkelijke positie is bevrijd. Nou ja, bevrijd, hij werd meteen gevangen gezet. Hij was alleen wel doof van het gebeier van de kerkklokken, waar hij vlak naast hing. Hij wist zich echter al snel uit de gevangenschap te bevrijden en is teruggekeerd naar Engeland. Daarna is hij nog verschillende keren uitgezonden om deel te nemen aan de bevrijding van Europa.

Het is een stralende dag en nadat iedereen de parachutist op de foto heeft gezet gaan we het Musée Airborn bezoeken. Het museum is gebouwd op de plek waar in de nacht van 5 op 6 juni een huis in brand stond. Nadat de bezetter toestemming had gegeven gingen veel dorpelingen aan de slag om de brand met emmertjes te blussen. Dan komen midden in de nacht ineens de geallieerde parachutisten uit de lucht vallen. Die hadden eigenlijk buiten het dorp moeten landen. De Duitsers begonnen meteen op de parachutisten te schieten. De bevolking zocht een goed heenkomen.

In het museum zien we een Waco zweefvliegtuig compleet met jeep en bemanning en heel veel informatie door tentoongestelde documenten, wapens munitie. Deze Wacco-zweefvliegtuigen werden over het Kanaal gesleept door de C-47 Dakota’s en moesten vervolgens zwevend de landingsplaatsen bereiken. In een ander gebouw staat een complete C-47 met bemanning en materieel opgesteld en wordt een film getoond die een indruk geeft van de toestand destijds. Bij de rondwandeling door de gebouwen loop je ineens door een C-47 ingericht als een simulatie van de vlucht over het kanaal. Vervolgens loop je door een ruimte die een beeld geeft van het stadje ten tijde van de gevechten. Na het museum lunchen we in een restaurant waar, volgens de deelnemers aan de trip in 2015, Louis de Funes zou werken. Helaas is het zijn vrije dag. We hebben dus niet van zijn capriolen kunnen genieten.

Na de lunch rijden we naar Pointe du Hoc. Dit is een rotspunt die uitsteekt in zee. Hier hadden de Duitsers zich verschanst met een hoop geschut. De geallieerde soldaten hebben dit punt vanuit zee veroverd door met ladders en touwen de steile rotswand te beklimmen. Dit terwijl zij door de bezetter werden beschoten. Het terrein wekt de indruk van een (groen) maanlandschap. Het is net een gatenkaas, door de enorme kraters die na de bombardementen zijn achtergebleven.
Daarna brengen we een bezoek aan het Normandy American Cemetery en Visitor Center bij Omaha Beach. Hier liggen bijna 10.000 Amerikaanse soldaten begraven. Veelal niet ouder geworden dan 20 jaar. Dit stuk Amerikaans grondgebied is prachtig gelegen en uitstekend onderhouden. Er is een prachtig herdenkingsmonument en een Visitor center. De aanblik van die enorme hoeveelheid witte kruisen en sterren maakt een diepe indruk en de prachtige locatie zorgt voor rust en dwingt respect  af. Het geheel heeft een trotse en heroïsche uit straling. We nemen ruim de tijd. Daarna rijden we naar de Duitse begraafplaats even verderop. Wat een contrast. Bijna deprimerend. Vlak aan de snelweg. Een schuldbewuste en sobere uitstraling. Om maar te zwijgen over de zeer jonge leeftijd van vele van de gesneuvelden die hier onder meer dan 10.000 grafstenen begraven zijn. De kruisen zijn hier van donkergrijs graniet. Dit was een heel indrukwekkende dag, zoals eigenlijk het hele verblijf in Normandië zal blijken. Woorden schieten te kort. Hier is duidelijk de vrijheid voor heel Europa begonnen door middel van veel moed en opoffering van heel veel jonge levens.
Image
Image
We sluiten af met het gemeenschappelijk diner. De strookjes doen prima dienst en onze vaste (Schotse) serveerster Fiona zorgt dat een ieder precies krijgt wat hij of zij besteld heeft. Ook vanavond is zij niet zuinig met de Calvados in het dessert, zou dat dan toch... (Calvados, Calvados, Cal...)

Dag 4: 15 september:

Rond negen uur is het verzamelen geblazen en zijn we alweer vroeg op pad met bestemming Arromanches les Bains en Merville-Franceville plage. Chris en Pa Arnouts voorop. En de bezemwagen met Harold en Jolanda van Grinsven sluiten de rij. Even is er lichte verwarring wanneer één van de chauffeurs plotseling langs de weg stopt. Maar de organisatie doet wat er van haar verwacht wordt en gaat op onderzoek uit. Het blijkt loos alarm. Een sanitaire noodstop. En laten we eerlijk zijn hoge nood kan heel vervelend zijn.

De Britten zijn geland op Gold Beach bij Arromanches. Hier is in korte tijd een kunstmatige haven gebouwd voor het aan land brengen van een grote hoeveelheid soldaten, proviand en voertuigen. De restanten van die haven zijn nog goed te zien. Golfbrekers en een deel van de aanlegplaats steken nog boven water.

Image

Boven op de klippen bij het kustplaatsje Arromanches staat de cirkelvormige bioscoop Arromanches 360 waar op 9 grote schermen archiefbeelden van de slag om Normandië worden vertoond. Als toeschouwer sta je hier middenin en dat maakt ook weer grote indruk.

Na het zien van de film wandelen we nog door Arromanches om de kunstmatige haven van dichterbij te bekijken. We pakken een broodje en wat te drinken en vervolgen de reis naar de Batterij van Merville.

De geallieerden vonden deze batterij met zwaar geschut een grote bedreiging voor de landing. Er werd een Brits battaljon ingezet om de batterij te vernietigen.  De 750 para’s kwamen verspreid terecht en uiteindelijk hebben zich slechts 150 para’s verzameld voor de aanval. Ondanks dat ook de aanvalsapparatuur ontbrak besloten zij toch aan te vallen. Na een half uur werd de batterij ingenomen. De helft van de Britten was gedood of gewond en  van de Duitsers overleefden slechts een kwart van de gevechten.

Bij aankomst bij het museum staat er een C-47. Dit vliegtuig is ook echt gebruikt om de soldaten te droppen. We wandelen over het terrein, bewust van de hevigheid van de gebeurtenissen. In de grootste bunker ervaren we in geuren en kleuren, rook, licht en geluid hoe de inname in zijn werk moet zijn gegaan.

Image

Dag 5: 16 september:

Ouistreham en thuisreis
Het zit er bijna op. Edwin en Nancy zijn al vanuit Merville vertrokken naar huis. Vanochtend gaat een groot deel van het gezelschap nog naar Ouistreham, naar het Musée du Mur l’Atlantic Le Bunker. Dit museum is gehuisvest in een zeven verdiepingen tellende bunker, het voormalige Duitse hoofdkwartier. Alle ruimtes zijn in de oorspronkelijke staat teruggebracht en volledig ingericht zoals destijds.
Image
Marc Gruijters vertelt: Na ons laatste calorierijke ontbijtje en het nazwaaien van het afscheidscomité tuften we op tijd (avond daarvoor al afgerekend) naar Le Grand Bunker (7 verdiepingen!), de laatste geplande bezienswaardigheid in Normandië. Wederom weer heerlijk weer (goed geregeld Chris!) en zon na een korte periode met ochtendnevel. Op een marktplein geparkeerd en daarna naar de bunker gelopen.

Buiten stond een landingsboot die ook gebruikt was in “Saving Private Ryan”. De bunker verkeerde in opmerkelijk goede staat, zou zo weer gebruikt kunnen worden. Alleen de toegangsdeur was door de Engelsen op/weggeblazen, nog duidelijk te zien aan de verwrongen ophangpunten. Daar hadden ze blijkbaar enkele uren voor nodig gehad met meerdere explosies. Dat moet een hoop tandenknarsen zijn geweest bij de Duitsers die daarboven in de bunker zaten. Blijkbaar werd na het opblazen van de deur in perfect Engels naar beneden geroepen dat ze maar naar boven moesten komen, waarop de Engelsen sceptisch antwoorden dat ze liever hadden dat de Duitsers naar beneden kwamen; en dat deze ze ook zonder slag of stoot.

De rest van de bunker was in uitstekende staat; elektriciteit, beluchtingsinstallatie, telefoonverbindingen alles zat er nog. Ook was alles met materieel en poppen zo ingericht als het destijds is gebruikt. Dit gaf een goed beeld hoe het moet zijn geweest. Via een smalle trap kon je alle verdiepingen naar boven. Op de op één na laatste verdieping stond nog een functionele rangefinder om schepen (Sie kommen, Sie kommen!!!) waar te nemen en afstanden te meten, die dan vervolgens vanuit deze commandobunker naar de batterijen werd doorgegeven. Via een claustrofobisch laatste staaldraden trapje kwam je op het dak, met prachtig uitzicht en een platform waar luchtdoelgeschut had gestaan.

Image
Daarna zochten we met enige moeite nog een lunchplekje, voordat we weer terug zouden rijden. Daar zaten we lekker in het zonnetje, er bleken wat te weinig croque-monsieurs te zijn, en de magnetronhamburgers gingen ook niet helemaal goed. De stokbroden waren wel gigantisch! Toen teruggelopen naar de auto’s en na het afscheidsritueel huiswaarts gereden. Dat ging soepel, weinig file, wat regen in België, en op tijd weer thuis.

The day after:

We kijken terug op een zeer geslaagde trip. Tot in de puntjes geregeld  (Chris dank je voor al je geduld en moeite). Het was enorm leerzaam maar ook zeer indrukwekkend. Het was erg gezellig en zelfs veel meer dan dat. En dat blijkt wel uit de vele verschillende reacties die op de groepapp binnenkwamen. Hieronder een greep daaruit. Het gaat te ver om ze allemaal op te nemen.

"Wat begon als een groep met een gezamenlijke passie voor de MR2 en bij de kennismaking sympathie voor elkaar. Het werd door de indrukken op de eerste dag al een dieper gevoel dat ons allemaal verbonden heeft. Ingrid vatte het heel mooi samen met de woorden:” een verhaal dat ons tot het diepst van onze vezels geraakt en geroerd heeft’. Dat is iets dat in onze gedachten zal blijven en is een link tussen ons for ever".

"Ook mijn tweede bezoek aan Normandië was een bijzondere ervaring. Ik heb veel nieuwe details waargenomen in de diverse musea. Ook de vlaggen met gezichten van omgekomen soldaten die aan de masten wapperden maakte diepe indruk op mij. Net als het bezoek aan de bunker in Ouistreham een mini museum op zich.

Het samenzijn op het terras daarna was een mooie afsluiting".

"Ik heb genoten van deze Normandië trip, het mooie weer en lekker rijden, interessant bezienswaardigheden, gezellig groep en uitstekende begeleiding van Chris! Nooit gedacht dat we letterlijk over koetjes en kalfjes zouden praten tijdens het eten. En goede tips gekregen hoe we de onderhoudskosten van MR2’s kunnen verantwoorden (als je zo’n motorrevisie deelt door het aantal jaren, zeg 20, dat je er mee rijdt deelt, valt het best wel mee). Ook leuk dat onze eerste groepsfoto op de heenreis al werd genomen, in de colonne flitsend bergafwaarts (wie heeft ‘m al binnen?)".

"We zijn weer thuis. Iedereen bedankt voor deze toffe dagen. En Chris nog bedankt voor de organisatie en begeleiding". 

"Bedankt allemaal voor de gezellige dagen in Normandië. Was een fijne club. We zullen er nog vaak aan denken, aan de bijzondere momenten samen. Chris super geregeld, je hebt met iedereen rekening gehouden".

"Op 12 september was het dan zover. Met en groep bekenden en onbekenden stortten we in de beleving en confrontatie die als ik voor mezelf (Ingrid) mag spreken "diep en geraakt en beroerd heeft".

Van  museum naar museum met de groep MR2's en het mooie weer was zalig.

Wat ons persoonlijk het langst zal bij blijven zijn de Amerikaanse en Duitse begraafplaatsen. Daar worden we stil van... het contrast tussen beiden als ook het besef dat zoveel jonge mensen daar zo gevochten en gestreden hebben en daarbij het leven gelaten hebben. Dat maakt een mens sprakeloos.

Kortom, het was een belevenis met een groep fantastische, gezellige mensen die we stuk voor stuk een warm hart willen toedragen.

Met bijzondere dank aan Chris die dit alles voor ons als groep heeft mogelijk gemaakt en ervoor gezorgd heeft dat we deze herinnering aan een fijne tijd voor altijd kunnen meedragen".