REGIO MEETING MIDDEN

REGIO MEETING MIDDEN

Gijs en Gerda waren weer zo aardig om opnieuw gastheer en –vrouw te zijn voor een meeting van de Toyota MR2 Club Nederland. Gewoon thuis, dus in Voorthuizen. Voor mij bijna een thuiswedstrijd, want Zeist is niet erg ver weg. Er heen via de snelweg is efficiënt en snel, maar niet bijzonder uitdagend of motiverend. En gezien het begintijdstip van 11:30 uur, was het niet eens heel erg om wat eerder te vertrekken en lekker binnendoor te rijden.
Opvallend is dat de reistijd meer dan verdubbelde, maar dat was dus juist mijn bedoeling. Prachtig landschap, die Utrechtse Heuvelrug en met hulp van ome TomTom zonder moeite in Voorthuizen aangekomen. Ik was niet de eerste, maar het scheelde niet veel. Om de oprit zo veel mogelijk plaats te laten bieden aan de nog komende MR2's reed ik door tot bijna aan de vele stoelen die al klaar stonden. Al snel stond de koffie voor mijn neus, samen met zelfgemaakte boterkoek en andere lekkernijen. Wat meteen opviel was dat er heel veel vliegen waren. Echt veel, en die hebben een heel goede neus voor zoetigheid. Ze verzamelden snel onder de overkapping tussen het huis en de garage. Alles moest goed afgedekt worden. Het was echt een plaag, en nog niet eerder in deze omvang voorgekomen. Gelukkig maar dat het geen wespen waren.
Image
Terwijl de MR2's aan kwamen raakte ik in gesprek over de rit zelf. Gijs en Gerda waren in eerste instantie verbaasd dat er tot kort voor de einddatum van inschrijven zo weinig aanmeldingen waren. Zo weinig zelfs dat ze besloten om niet met een routebeschrijving te werken, maar met het kleine aantal auto's een treintje te vormen voor het ritje. Pas heel kort voor de dag zelf bleken er toch meer mensen te komen. Te laat om nu nog voor een echt routeboekje te zorgen. Hals over kop is er toch iets op papier gezet. Maar de insteek om treintje te blijven rijden is overeind gebleven.
De opkomst was uiteindelijk aanzienlijk. 13 MR2's zijn er gekomen. Ik denk dat Marco en Jolanda, Twan en ook Ron het verst van huis waren, maar dat weet ik niet heel zeker. Met zo'n grote groep is het altijd gezellig. De koffie voorraad leek oneindig en het snoepgoed kwam ook niet op. En nog voordat we gingen rijden, kwamen er ook nog belegde broodjes en krentenbollen op tafel. We werden erg goed verzorgd. Al etend, drinkend en kletsend was het al gauw 13:00 uur geworden voordat we de motoren lieten ronken. Voor Ron was het eigenlijk alweer te laat, hij had nog meer afspraken. Zonder de route gereden te hebben is hij weer huiswaarts gegaan. Hij vond het niet erg, het was gezellig genoeg om er toch een leuke dag aan te hebben. Zo bleven er 12 MR2's over, 7 van het ZZW30 type en dus vijf SW20-ers. Geen AW11's dus.
Image
Ik heb nog niets over het weer gezegd, en dat moet wel, want dat was redelijk van invloed op de dag. Tijdens de koffie moesten er al kappen gesloten en panelen ingezet worden. Om dan een paar minuten later weer de neiging te hebben alles weer open te gooien. Erg wisselvallig, met zon en warmte en dus ook flinke buien. Het rijden in het treintje ging wonderwel erg goed. Heel gedisciplineerd, en dat lukte ook door het relaxte tempo. Tijdens de hele dag is de trein niet uit elkaar gevallen. Dat het, door het slechte weer, niet erg druk op de weg was met fietsende toeristen hielp ook wel een beetje. Het landschap leent zich goed voor een recreatief ritje. Prachtig groen en met vele leuke wegjes. Bij Terschuur is er een weg die over het spoor gaat, met vrij steile opritten en scherpe bochten. Zeer uitnodigend om sportief te 'nemen', iets wat ik niet geheel toevallig al op de heenrit naar Gijs en Gerda had gedaan. Nu was de weg echter nat, en dan doe je het toch rustiger aan. Tenminste, ik wel.
Er was een tussenstop gepland bij een molen. In de vorige editie was die ook al opgenomen in de route, maar toen stond die molen nog in de steigers. Nu was het wél een mooie plek voor een molen-speculaasje (mooi bedacht Gerda!) en een fotoshoot. We zijn dus allemaal met de MR2 voor de molen langs gegaan om te poseren. Het was alweer zonnig, en de bewolking leek ver weg. Dakje open of niet, dacht ik. Uiteindelijk een klein compromis gesloten door alleen het paneel van de bestuurderskant er af te halen. Ik had toch geen bijrijder. Het bleek een goede beslissing. Nog geen vijf minuten later was er een stortbui. Wolkbreuk mag je het ook noemen. Het hele treintje op een geschikt punt massaal aan de kant om de daken weer waterdicht te maken. Ik was niet de enige die het weer iets te zonnig had ingeschat.
Image
Image
Vlak voor het einde van deze perfecte rit helaas nog drie of vier drempels, die eigenlijk per stuk steeds een steile klim naar een nieuw hoogste punt van Nederland voorstelden. Zo leek het tenminste. Verschrikkelijk en totaal zijn doel voorbij wat mij betreft. Tempo verlagen in verband met een gevaarlijke kruising of onoverzichtelijke situatie, prima. Maar een bijna onneembaar obstakel waar auto's op stukgaan, nee. Met een snelheid vanaf nul is de MR2 er toch zonder schade overheen. En ineens waren we weer terug in bij Gijs en Gerda.
Het duurde niet lang voordat er weer koffie was. En frisdrank en zoutjes. Opnieuw kwam de inwendige mens niets te kort. Tjsa, de vliegen waren er ook nog. Met de vliegenmepper zijn een paar rake klappen uitgedeeld, maar dat verkleinde de populatie niet noemenswaardig. Er werd natuurlijk nog ruim nagebabbeld voordat de eersten weer huiswaarts gingen. Twan en ik vertrokken als laatste
"Geweldige dag, ondanks het vreemde onbetrouwbare weer. Volgend jaar weer? Gijs en Gerda, bedankt!"